සිකුරාදා සවස 4.30 යනු, කොළඹ කාර්යාලයක සේවය කරන ඕනෑම කෙනෙකුට, සතියේ සුන්දරම මොහොතයි. ඒ, මොළය ක්‍රමයෙන් ක්‍රියා විරහිත වී, සිත සති අන්තයේ සැලසුම් වෙත පියාඹා යන කාලයයි. මහේෂ්ගේ සිතද පියාඹා යමින් තිබුණේ, එදින රාත්‍රියේ මිතුරන් සමග ඇල්ලේ යාමට යොදාගෙන තිබූ චාරිකාව වෙතය. මුළු කාර්යාලයම සිටියේ, ඔරලෝසුවේ කටු 5 වෙත ළඟා වන තෙක් නොඉවසිල්ලෙන් බලාගෙනය.
එහෙත්, හරියටම සවස 4.45ට, මුළු කාර්යාලයම දෙවනත් කරමින්, සාමූහික කෙඳිරිගෑමක් ඇසිණි. සියලු දෙනාගේ පරිගණක තිරවල, අන්තර්ජාල සම්බන්ධතාවය විසන්ධි වූ බවට හැඟවෙන, කහ පැහැති ත්‍රිකෝණය දිස් විය. අන්තර්ජාලය “ඕෆ්ලයින්” වී තිබුණි.
මුලදී, එය සුළු ප්‍රශ්නයක් ලෙස කිසිවෙකු ගණන් ගත්තේ නැත. “කම්පියුටර් එක restart කරාම හරි යයි,” කවුදෝ කීවේය. එහෙත්, මිනිත්තු පහක් ගතවුවද, තත්ත්වය එසේම විය. කාර්යාලයේ සිටි එකම බලාපොරොත්තුව වූ, තොරතුරු තාක්ෂණ අංශයේ සුනිල්ව, දෙවියෙකුට මෙන් කැඳවන ලදී.
සුනිල්, ඉතා සෙමින්, සියල්ලන්ගේම අවධානය විඳිමින්, ප්‍රධාන රවුටරය වෙත ගියේය. ඔහු, එය ඕෆ් කර, තත්පර තිහක් බලා සිට (කාර්යාලයේ අයට එය කල්පයක් සේ දැනුණි), නැවත ඔන් කළේය. එහෙත්, ප්‍රතිඵලයක් නොවීය.
ඒ මොහොතේ, මානව සම්පත් කළමනාකාරිනිය වූ පෙරේරා මහත්මිය, සිය කාමරයෙන් එළියට පැමිණ, “කවුරුත් ගෙදර යන්න බෑ, ඉන්ටර්නෙට් ඇවිත්, මට හැමෝගෙම දවසේ වාර්තා ඊමේල් කරනකල්,” යැයි ගාම්භීර ලෙස පැවසුවේ, තත්ත්වය තවත් බරපතල කරමිනි.
දැන්, එය හුදු අන්තර්ජාල ප්‍රශ්නයක් නොව, ප්‍රාණ ඇපකරුවන්ගේ තත්ත්වයක් බවට පත්ව තිබුණි. මහේෂ්ගේ ඇල්ලේ යන සිහිනය බොඳ වී යමින් තිබුණි. කාර්යාලයේ ඕපාදූප රැජිණ වූ දිල්හානි, “මට ආරංචියක් ආවා, ලොක්කා ඉන්ටර්නෙට් බිල ගෙවලා නෑලු,” යැයි රහසක් කොඳුරන්නට විය.
“මම ගිහින් සර්වර් රූම් එක චෙක් කරලා එන්නම්,” කී සුනිල්, සෙමින් පියවර මනිමින් නොපෙනී ගියේය. විනාඩි විස්සක් ගත විය. වේලාව සවස 5.20 පසු වී තිබුණි. කාර්යාලයේ වූයේ, මරණයේ නිහඬතාවයයි.
හදිසියේම, සුනිල් නැවත පැමිණියේය. ඔහුගේ මුහුණේ වූයේ, අමුතු සිනහවකි. ඔහු, කෙළින්ම රවුටරය තිබූ තැනට ගොස්, එහි විදුලි රැහැන සම්බන්ධ කර තිබූ, බිම තිබූ ‘මල්ටි ප්ලග්’ එක දෙස බැලුවේය.
“සර්වර් රූම් එකේ කිසි අවුලක් නෑ. බිල්ඩිමේම ඉන්ටර්නෙට් තියෙනවා,” ඔහු පැවසුවේය. ඉන්පසු ඔහු, කාර්යාලය සෙමින් පිරිසිදු කරමින් සිටි, ලීලා අම්මා දෙසට හැරුණේය. “ලීලා අම්මේ,” ඔහු ඉතා සන්සුන්ව ඇසුවේය. “ඔයා වැකියුම් ක්ලීනර් එක ගහන්න, මෙතන තිබුණු ප්ලග් එකක් ගැලෙව්වද?”
ලීලා අම්මා, සියල්ලන් දෙස බලා, අහිංසක සිනහවක් පෑවාය. “ඔව් පුතේ,” ඇය කීවාය. “මම අර වැඩකට නැතුව පේන සුදු පෙට්ටියේ ප්ලග් එක ගලවලා, මගේ මැෂිම ගැහුවා. දැන් වැඩ ඉවරයි, මම ආයෙත් ඒක ගහන්නම්.”
ඇය, රවුටරයේ ප්ලග් එක නැවත විදුලි කෙවෙනියට සම්බන්ධ කළා පමණි. රවුටරයේ නිල් පැහැති ලයිට් දැල්වී, තත්පර කිහිපයකින්, කාර්යාලය පුරා, සියලු දෙනාගේ පරිගණකවලින් “You’ve got mail!” යන ශබ්දය එකවර ඇසෙන්නට විය.
මොහොතක නිහඬතාවයකින් පසු, මුළු කාර්යාලයම සිනහවකින් සහ කෙඳිරිගෑමකින් පිරී ගියේය. ඔවුන්ගේ සිකුරාදා නිදහස පැයක් පුරා ප්‍රමාද කළ මහා තාක්ෂණික දෝෂය, වෙන කිසිවක් නොව, ලීලා අම්මා විසින් ගලවන ලද එකම එක ප්ලග් එකක් බව, ඔවුන්ට අවසානයේදී අවබෝධ විය!
